Afgelopen vrijdag was de laatste dag van één van mijn lievelingswebsites, The Toast – na The Dissolve nogmaals een droeve bevestiging van hoe moeilijk het tegenwoordig is om een website in leven te houden die zich niet op de grootste gemene deler richt. Zelfs Hillary Clinton nam afscheid. Wie ben ik dan om achter te blijven.
The Toast werd opgericht door Nicole Cliffe en Mallory Ortberg, en het team werd later versterkt met Nicole Chung. Texts from Jane Eyre, het boek van Ortberg, heb ik al eens eerder besproken, en is een goed voorbeeld van de toon van de site: humoristisch, niet bang om obscure referenties te maken, en met vooral aandacht voor op vrouwen gerichte media. Ortberg verwoordde het ooit zo in een interview met The Guardian:
Our attitude has always been if men show up, that’s great, but we don’t need them. I was really surprised to find that 30-35% of our readers are male, because as anyone who has read the site would know, we do not actively try to cultivate a male fanbase. But they’re there, which is delightful because they’re very well-behaved and polite.
Ortberg bedacht meer hilarische series artikelen dan ik hier kan noemen. Haar annotaties bij schilderijen bijvoorbeeld (van onder andere vrouwen die er inderdaad uitzien of ze willen ontsnappen), of de analyses van verschillende versies van eenzelfde onderwerp (Lord Byron, Sint Sebastiaan), of natuurlijk deze klassieker. Ze had ook goed advies voor de vrouwen van Hendrik VIII. Er was een eindeloze parade “dirtbags”. En Femslash Friday! Sommige van haar stukken kan je zelfs gerust classificeren onder service journalism: ik heb dit stuk al heel vaak naar mensen (nou ja: mannen) opgestuurd.
Nicole Cliffe schreef minder, maar haar bijdragen waren niet minder waardevol. Zo begon ze de serie “If X were your Y” (eigenlijk een vorm van real people fiction) met dit artikel over Channing Tatum (waarmee ze eigenlijk ontrouw pleegde ten opzichte van haar ware liefde, Benedict Cumberbatch). Ze stelde ook deze lijst op, die heel van mannen heel vermakelijk boos maakte. De boze mannen zullen hier ook niet heel blij mee zijn geweest. Én ze verzorgde elke dag een verzameling links die ik erg zal missen.
Nicole Chung was voornamelijk redacteur (en naar verluidt een hele goede), maar als ze eens zelf de pen oppakte had dat elke keer impact. Ze schreef over adoptie, over representatie, over de rol van geld in een relatie, over hoe om te gaan met racistische opmerkingen.
Maarja: deze drie schrijfsters zijn er nog, en zullen ongetwijfeld nog veel waardevols publiceren, op het internet en elders. Wat ik vooral zal missen is de ruimte die ze creëerden. Het was door strenge moderatie één van de weinige plekken op het internet waar het lezen van de reacties wél de moeite waard was. En het was een plek voor een – bij gebrek aan een betere omschrijving – heel vrouwelijke vorm van nerderigheid.
Zo kreeg een linguïste ruimte om uit te weiden over emoji en over de grammatica van ‘shipping en over de regels voor het parodiëren van de naam van (daar hebben we hem weer) Benedict Cumberbatch. Een schrijver kreeg ruimte om uit te weiden over hoe legitiem de claim van Aragorn eigenlijk was om koning te worden van Gondor. Er was ruimte voor politiek correcte erotica, tijdreizende vrouwen, tekenen dat je je in een Kippenvel-boek bevindt, analyses van het feminisme van de clown uit It, voor vrouwelijke wetenschappers.
Nerderigheid wordt op veel plekken op het internet neergezet als iets dat voornamelijk voor mannen is – vrouwen zijn soms (lang niet altijd) welkom, maar staan vrijwel nooit centraal. Maar de doelgroep van The Toast was de vrouwelijke nerd: veel van de artikelen vergden flink wat achtergrondkennis, en hadden geen enkele interesse in het betuttelen van de lezers. Ik snapte lang niet alle referenties – ik heb nog nooit iets van Lucy Maud Montgomery of van de Mitford-zusjes gelezen, en wist van het bestaan van Wishbone niet af – maar toch voelde het als een site voor mensen zoals ik, voor de obsessievelingen, voor de meisjes met hun neus in een boek, de dagdromers. Het was een website waarop het vrouwelijke perspectief vanzelfsprekend voelde, en die feministisch was zonder het steeds over feminisme te hoeven hebben.
En ik heb het nog niet eens gehad over de obsessie met The Rock! Of over Movie Yelling. Of over een aantal van de wél expliciet feministische stukken, zoals dit fantastische artikel van Jess Zimmerman over emotioneel werk, of fictieve abortussen. Maar nu ga ik stoppen. Gelukkig kan ik het archief nog eens induiken. En hopelijk zullen er in de toekomst nog meer plekken op het internet zijn waar ik me zo thuis voel.
Panpopticon 